Soykırım ve Almanya

Berlin günlerce 24 Nisan’da yapılacak olan resmi açıklamada Soykırım tanımı »yapılmalı mı, yapılmamalı mı« tartışmalarına kilitlenmişti. Bu yazı kaleme alındığı saatlerde açıklama henüz yapılmamıştı. Ancak, ne denilirse denilsin, Almanya’nın 1915 Asuri-Süryani ve Ermeni Soykırımı suçuna ortak olduğu gerçeğinin üstü artık örtülemeyecek.

»Deport«, Soykırım ve AKP

AKP-Rejimi Asuri-Süryani/Ermeni Soykırımının 100. yıldönümünün yaklaşmasını, »başkanlık referandumuna« dönüştürdüğü seçim sürecinin ırkçı, milliyetçi-şoven ve inkârcı dozunu artırmak için kullanıyor. Görüldüğü kadarıyla da bu strateji toplumsal çoğunluğu oluşturan Sünni-muhafazakâr kitlelerde karşılığını buluyor. Hiç kuşku yok; AKP-Rejiminin tartışmasız lideri Erdoğan başarılı bir biçimde toplumsal bölünmeyi derinleştiriyor ve kendi seçmen kitlesinin çok iyi »anladığı« bir dilden konuşuyor.

»Neyin, ne olduğunu söylemek«

Asuri-Süryani/Ermeni Soykırımının 100. Yılında komünistlere ve devrimci-demokratik güçlere düşen görevler üzerine

»Lassalle’ın dediği gibi, neyin, ne olduğunu söylemek, en devrimci eylemdir ve en devrimci eylem kalacaktır«

Rosa Luxemburg

Anadolu-Mezopotamya coğrafyasının en karanlık dönemlerinden birinde egemen sınıflarca gerçekleştirilen Asuri-Süryani/Ermeni Soykırımı, aradan geçen yüz yıla rağmen kanayan, acı veren ve kangren misali halkları zehirleyen bir yara olmaya devam ediyor hâlâ. Belgeler ve tanıklıklarla yeterince kanıtlanmış olan Soykırım hâlâ inkâr edilmekte, burjuva ulus devletlerince bir egemenlik aracı olarak kullanılmakta, farklı ulus devletler ve/veya ulus devlet üstü kurumlar arasındaki ilişkilerde »şartlı rehin« olarak araçsallaştırılmakta ve halklar arası düşmanlığın körüklenmesinde kullanılmaktadır.

Devrimci pratik ve HDP

Partiler 7 Haziran genel seçimleri için milletvekili aday listelerini YSK’na verdiler. Bu saatten sonra listelerin oluşma süreçleri veya tek tek adaylar üzerine yapılacak her türlü tartışma gereksizdir. Kuşkusuz seçimlerin ertesinde yapılacak değerlendirmelerde bu süreçler ve adaylar bir rol oynayacaklardır, ama şimdi önemli olan esasa yoğunlaşmaktır. Bilhassa komünistler, sosyalistler ve devrimci-demokrat kesimler açısından »ne yapılacağının« bilinmesi ve gereğinin yerine getirilmesidir.

Japon militarizmi yeniden hortluyor...

Uzun zamandır emperyalist yayılmacılık planlarını gerçekleştirmek isteyen Japonya burjuvazisi, milliyetçi başbakan Shinzo Abe ile kararlı bir temsilci bulmuş görünüyor. 2015 Şubat ortasında parlamentoda yaptığı bir konuşmada, militarizmin ve neoliberal programın ana hatlarını oluşturduğu hükümet ajandasını tanıtan Abe, Japonya anayasasına karşı topyekûn saldırıyı başlattı. İkinci Dünya Paylaşım Savaşı’nda Japon emperyalizminin işlediği savaş suçları ile Hiroşima ve Nagazaki’ye atılan atom bombalarının ışığında hazırlanan Japonya anayasası, özellikle 9. Madde, Japonya’yı pasifizme yükümlü kılıyordu.

»Çözüm« mü, darbe süreci mi?

Görünen köy, kılavuz istemez derler: HDK/HDP’nin gösterdiği performans, farklı toplumsal kesimlerden aldığı desteğin artması, sınıf sorununu söyleminde belirginleştirmesi ve kuşkusuz seçim barajını yıkacak olması, Türkiye egemenlerini ürkütüyor. Dahası, gelişmeler »Kürt sorununu çözemeyen, çözülür« tespitini teyit ediyor. Türkiye önlenemez biçimde tarihsel bir yol ayrımına sürükleniyor: ya çözüm, ya da çözülme!