AB, AKP’yi neden destekliyor?

Avrupa Parlamentosu Uluslararası Kürt Konferansı 12. kez Brüksel’de gerçekleştirildi, ama Kürt basını haricinde kamuoyunda pek ilgi çekmedi. AP Sol Grubu himayesinde yapılan geleneksel konferansta Kürt temsilcileri ve dostları birbirlerini dinleyip, karşılıklı söylenenleri teyit ettiler. Söylenenlerin, yapılan tespitlerin, ileri sürülen taleplerin hiç birisi yanlış değil. Peki ama sonuç?

Stratejik zorunluluk

Saldırganlığı giderek artan Alman emperyalizmi kronik birikim fazlası krizini hafifletmek, derinleşen sosyal ve ekonomik sorunların faturasını çalışan sınıfların sırtına yüklemek, sömürüyü kökleştirmek amacıyla zaten kırıntıları kalmış sosyal ve demokratik kazanımları ortadan kaldırmak, toplumsal direnç mekanizmalarını kırmak ve dünyanın yeniden emperyalist paylaşımındaki avantajlı konumunu genişletmek için bir dizi stratejik zorunluluğu yerine getirmeye çalışıyor. Bu zorunluluklardan bir tanesi, işbirlikçi ülkelerdeki gerici devlet yapılarını teşvik etmektir.

Gerici devlet yapısına dönüş

1989/90 karşı devrimiyle sosyalizmin dünya çapında aldığı yenilginin 26. yılında insanlığın neleri kaybettiği ve daha neleri kaybetmek üzere olduğu daha da belirginleşiyor. Reel sosyalizm tüm hatalarına, bürokratikliğine ve zayıflıklarına rağmen, emperyalist güçleri sınırlamış, dahası, özellikle Avrupa’da sistem alternatifi olma vasfıyla ve güçlü sendikal hareketin de katkısıyla egemen sınıfları – Ren kapitalizmi gibi – »sosyal devlet« uzlaşısına zorlamıştı.

Taşeron başına buyruk davranınca...

Emperyalizmin sadık taşeronu Suudi despotları, İran politikalarında gerginliği artırınca, tüm başkentlerde teyakkuza geçildi. Burjuva basını ise, hemen her ülkede »mezhep çatışması« teranesine devam ediyor. Hakim sınıfların egemenlik aracı olan »mezhep çatışması« söylemi ile ilgili olarak M. Sinan Birdal’ın Çarşamba günü Evrensel gazetesinde yayımlanan yazısı hayli aydınlatıcı olduğundan, tavsiye ederiz. Biz, sorunun jeopolitik arka planına bakalım.

Deklarasyonla özerklik gelmez

Kürdistan’ın yangın yerine döndürüldüğü, katliamlar ve yıkımın olağanlaştığı, ama aynı zamanda vicdanların köreldiği bugünlerde DTK’nın kamuoyuna sunduğu Demokratik Çözüm Deklarasyonu, beklenildiği gibi egemenlerin derin nefreti ile karşılaştı. Deklarasyonla özerkliğin gelmeyeceğini, deklarasyonun tüm ülkeye yönelik bir tartışma metni olduğunu herkes biliyor. Rejim zaten tam da bu nedenle nefretini kusuyor.